De uitvaart zelf regelen? Kan ik dat?

Iemand zei: “Ton, dat kan ècht niet hoor. Waarom moet jij altijd de grenzen opzoeken in de zorg voor Hester”?

Echt heel apart want ik begreep die vraag niet. Ik heb nooit bewust de grenzen opgezocht, maar alléén mijn gevoel gevolgd. Doen anderen dat dan niet? Zijn er grenzen (behalve medische) in de zorg voor iemand van wie je houdt? En wie bepalen dan die grenzen? Zorgorganisaties? De overheid?

Er zijn klaarblijkelijk van die ongeschreven regels waar velen zich aan houden, maar die bepalen wij zelf en niemand anders. Ik wil de afgelopen weken met jullie delen en hoop dat het anderen inspireert en tot denken aanzet.

Maandag 4 juli sprak ik de arts bij Opella. Hester was stervende en om haar lijden te verzachten werd palliatieve sedatie voorgesteld. De grond zakte weg onder mijn voeten. Ik wist dat dit moment zou komen, maar als het dan zover is…

“Dan neem ik haar mee naar huis want ze sterft niet in het verzorgingstehuis” en 2 dagen later stond de ambulance voor ons huis. Ze keken naar de steile trap en zeiden dat het helaas niet kon. Misschien via het balkon met de brandweer? “U rijdt over 5 minuten weg maar zónder mijn Hester”. Ik tilde haar in mijn armen en liep naar boven.

Thuis heb ik de zorg voor Hester zelf gedaan. Het werden de meest liefdevolle en verdrietige dagen en met het gezin zijn wij de hele tijd bij haar gebleven.

Online vond ik een begrafenisonderneemster. Op de website stond ‘Op informele wijze help ik u met het organiseren van een afscheid dat zo goed mogelijk bij u past’. Maar toen ik zei dat ik ook de zorg ná overlijden helemaal zelf wilde doen, werd het lastig en kreeg ik wéér te horen wat allemaal niet kon.

Dan maar géén begrafenisonderneemster. Ik moest wel zo’n koelsysteem huren en vond er een op internet. Ralf Luising belde mij terug en zei dat ik het alvast kon ophalen want dan staat het klaar op het moment dat het nodig is.

Het was Hester’s wens om begraven te worden in een lijkwade. Google maar eens en je ziet dat deze gemiddeld tussen de 250,- en 1000,- kost. Wat een onzin. Ik kocht voor 28,50 een Indiase Grand Foulard (letterlijk vertaald een grote sjaal). Een mooiere wade had ik niet kunnen vinden.
 
De draagbaar hebben de kinderen gemaakt. Ze kochten Wilgentenen en kokostouw en op YouTube leerde ze hoe ze moesten knopen. In de keuken stonden ze te zagen. Met een lach en een traan.

Ralf bleek ook een begrafenisondernemer te zijn, maar één die het wél begreep. Hij regelde alleen wat ik nodig had en de volgende dag had hij de rouwkaarten al klaar. Uiteindelijk heeft hij ook de rouwauto geregeld. Dit is wat ik bedoel. Focus op wat wèl kan en heel persoonlijk.

Ik heb zelf aangifte gedaan. Net zoals bij een geboorte, sta ik nu ook in de akte van overlijden.

Vorige week tilde ik Hester, in ons huis, voor het laatst in mijn armen naar beneden. In het bijzijn van familie en vrienden, hebben mijn 3 dochters en ik, haar begeleid in de meest liefdevolle laatste reis.

#focusopwatwelkan ❤️